بیوگرافی ویلفردو پارتو
«پارتو» بیشتر شهرت خویش را وامدار دو مفهومی است که یادآور نام وی هستند. نخستین و آشناترین آنها مفهوم «بهینگی پارتو» است.
یک «تخصیص بهینه منابع پارتو» هنگامی قابل دستیابی است که بهتر کردن وضعیت هرکس، بدون بدتر کردن وضعیت دیگری، ناممکن باشد. دوم؛ قانون توزیع درآمد پارتو است. این قانون که پارتو آن را با توجه به داده‌های بریتانیا در مورد درآمد کسب نموده بود، نمایشگر رابطه‌ای خطی میان هر سطح درآمد و تعداد مردمی که بیش از آن درآمد دریافت می‌کردند بود.

پارتو به نتایج مشابهی برای پروس، ساکسونی، پاریس و برخی از شهرهای ایتالیا رسید. با اینکه از نظر پارتو باید قانونش «موقتا به صورت جهانی مورد پذیرش باشد»، وی امکان وجود استثناهایی را نیز در نظر گرفته بود؛ چنانکه اینگونه شد و شمار زیادی شناسایی شدند. پارتو همچنین به‌خاطر نشان دادن اینکه برای رسیدن به نتایج استاندارد در نظریه مصرف‌کننده لزومی ندارد این فرض که «در واقع مطلوبیت کالاها قابل اندازه‌گیری است»، برقرار باشد، شناخته می‌شود. مصرف‌کنندگان به سادگی قادر خواهند بود بسته‌های کالاهای خود را رتبه‌بندی کنند، چنانکه اقتصاددانان نیز گفته بودند می‌توانند.

پارتو در سال‌های بعدی زندگی‌ خویش‌ با توجه به تغییر باورهای شخصی‌اش پیرامون چگونگی عملکرد انسان‌ها از اقتصاد به سمت جامعه‌شناسی رفت. او به این باور رسید که انسان‌ها غیرمنطقی عمل می‌کنند، «اما عقیده دارند که منطقی عمل می‌کنند.»

پارتو از خانواده‌ای تبعیدی ایتالیایی‌تبار در پاریس به دنیا آمد. پارتو به منظور تکمیل تحصیلاتش در ریاضیات و ادبیات به ایتالیا رفت. پس از فارغ‌التحصیلی از موسسه پلی‌تکنیک در تورین ۴ در ۱۸۶۹، وی مهارت‌های شگرف خویش در ریاضیات را به عنوان مهندس برای راه‌آهن به کار بست. پارتو در طول زندگی‌اش، منتقدی فعال برای سیاست‌های اقتصادی دولت ایتالیا بود. او جزوات و مقالاتی را در تقبیح «نظام حمایت از تولید داخلی» و «بسط و گسترش قوای نظامی» منتشر کرد که وی این دو را به چشم بزرگترین دشمنان آزادی می‌نگریست، اگرچه پارتو مشتاقانه از سیاست اقتصادی بدگویی می‌کرد و مرتبا پیرامون آن بحث و مناظره می‌نمود، ولی تا ۴۲ سالگی اقتصاد را به طور جدی نخواند.

او در ۱۸۹۳ موفق شد خود را در محضر لئون والراس به عنوان رییس اقتصاد در دانشگاه لوزان بیابد. تالیفات اصلی وی «درس علم اقتصاد » (۱۸۹۷-۱۸۹۶)، کتاب نخست پارتو که در ۴۹ سالگی نوشته بود، و «کتابچه راهنمای اقتصاد سیاسی » (۱۹۰۶) بودند.
پارتو که به توصیف خودش صلح‌جویی بود که افتخارات را به دیده تحقیر می‌نگریست، در ۱۹۲۳ در دولت تازه پر و بال یافته موسولینی برای کرسی سنا منصوب شد، ولی او از این که یک عضو انتصابی باشد، خودداری نمود. او در همان سال درگذشت و بدون هیاهو در قبرستان کوچکی در چلینی به خاک سپرده شد.